Cyrkonia

Doświadczenia nad stabilizacją cyrkonii prowadzono od 1930r. początkowo tlenek cyrkonu był wykorzystywany jako materiał ogniotrwały. W latach 70 rosyjscy uczeni udoskonalili technikę syntezy cyrkonii i rozpoczęli produkcje tego surowca na dużą skalę. Cyrkonia jest dosyć twarda 8,5 w skali Mohsa, ma duży współczynnik załamania światła 2,15-2,18, wysoką dyspersję 0,058-0,066, która jest wyższa od diamentu. Dodatki różnych składników w procesie produkcji mogą barwić cyrkonie na różne barwy i tak np. dodatek pierwiastka chromu może jej nadać kolor zielony, a dodatek neodymu kolor różowy. Barwy te jednak nie przypominają barw diamentów kolorowych, gdyż są to kolory bardzo intensywne. Pewną innowacją jest dodawanie w czasie procesu tlenków złota, co wywołuje barwny efekt irydyzacji . Najczęściej szlifuje się cyrkonie w szlifie brylantowym, ale też można im nadać szlif łezki, czy szlif szmaragdowy. Ze względu na niższą twardość niż diament, cyrkonie ulegają zadrapaniom i mogą ulec zniszczeniu w trakcie użytkowania.